و عطر گیسوان سیاه تو با لبم آمیخته ست…

Posted on by

با گریه می نویسم
از خواب
با گریه پا شدم
دستم هنوز
در گردن بلند تو آویخته ست
و عطر گیسوان سیاه تو با لبم آمیخته ست…
دیدار شد میسر و با گریه پا شدم….

هوشنگ ابتهاج

پ.ن. شعر از طرف یک دوست ، دوست خوب

One thought on “و عطر گیسوان سیاه تو با لبم آمیخته ست…”

  1. خدایا تو بوسیده ای هیچگاه
    لب سرخ فام زنی مست را؟
    ز وسواس لرزیده دندان تو؟
    به پستان کالش زدی دست را؟
    خدایا تو لرزیده ای هیچگاه
    به محراب کم رنگ چشمان او؟
    شنیدی تو بانگ دل خویش را
    ز تاریکی سینه تنگ او؟
    خدایا تو گردیده ای هیچگاه
    بدنبال تابوتهای سیاه؟
    ز چشمان خاموش پاشیده ای
    به چشم کسی خون به جای نگاه؟
    دریغا ….. تو احساس اگر داشتی
    دلت را چو من مفت میباختی
    برای خود ای ایزد بی خدا
    خدای دگر نیز میساختی…

    نصرت رحمانی

    Like

Leave a comment